í Eyjafirði

fórum við mæðginin skemmtilegan safnarúnt fyrir nokkrum árum. Við byrjuðum í Laufási og tókum okkur góðan tíma bæði í að skoða torfbæinn reisulega en ekki síður í frábært kaffihlaðborð sem stendur örugglega enn fyrir sínu í sumar. Mestum tíma eyddum við þó í Safnasafninu á Svalbarðsströnd því það höfðaði til okkar beggja með sínum skrýtna og skemmtilega safnkosti, yndislegu bókahorni og listsýningu - ég var að rekast á kynningu á yfirstandandi sýningu og langar að kíkja á hana. Það verður líka gaman að sjá hvernig til hefur tekist með stækkun húsnæðisins - síðast þegar ég kom var enn verið að leggja síðustu hönd á breytingarnar. Mæli með því að vegfarendur um þjóðveg 1 hægi á sér og heimsæki skrýtna fólkið sem stendur fyrir dyrum úti, alltaf jafn stillt í sínum myndastyttuleik. Sérstaklega þeir vegfarendur sem hafa auga fyrir því furðulega, fyndna og einlæga - eða næfa og ef þú lesandi góður vilt forvitnast um hvað það er, þá er Safnasafnið staðurinn. Reyndar luma Eyfirðingar á öðru skrýtnu safni; Smámunasafninu frammi í Eyjafjarðarsveit. Það er allt öðru vísi en merkileg upplifun þó, einhverskonar innileg upphafning á dóti - hlutum sem mætti líka líta á sem óttalegt drasl en eru hér sett fram sem efnisleg verðmæti.